دل نوشت !

دیشب که آمده بودی از چشم هایت خوشه خوشه ستاره می ریخت و از لب هایت میشد سبد سبد مهربانی چید. ای آشنا! امشب که دوباره به دیدنم آمده ای می خواهم برایت خوشترین آواز عشق را از گلوی شقایق ها روایت کنم. می خواهم از خاطرات جبهه بگویم، از آن هنگام که یک گردان شقایق به کمین خنجرها خوردند و همگی پرپر شدند. از خاطرات سبز یک میدان مین بگویم و از مین هایی که سیم تله هایشان وصل به آسمان بود ...
راستی جای آن دست هایی که به زمین سپرده بودی، چه بال های زیبایی روییده است!؟ بچه های عاشق گردان تخریب را یادت هست؟ آن ها قبل از این که معبری در زمین بزنند، معبری از دل تا دلبر باز می کردند، تا عشق راحت تر عروج کند. یاد بچه های غواص بخیر، همان آشنایان اروند و فرات! تن به آب می سپردند با دل هایی که به وسعت اقیانوس ها بود. آنان غواصان بحر عشق بودند و این ما بودیم که در ساحل عافیت بر آنان می نگریستیم.
ای آشنا! تو را مدیون پیوند دلم با روح بزرگت می دانم. یادت هست روزهایی که برایم تفسیر « رب الشرح لی صدری » را می گفتی؟ برایم گفتی که صبر زیباترین نشانه یک عاشق است و من نمی دانستم که تو مرا به صبر دعوت میکنی تا بر فراق تو صبوری کنم ...
یادت هست وقتی قلب هایمان را در پاسگاه زید به یادگار گذاشتیم و برای هورالهویزه چقدر نامه خواندیم؟! یادت هست چقدر سخت بود خداحافظی با فاو و چقدر شاد شدیم وقتی که مهران آزاد شد؟ وقتی که همرزمم تیر کینه بر جانش نشست، آرام گفت: "سوختم ... سوختم ..." وقتی که بالای سرش رفتم برایش گفتم ای کاش، « آن که دایم طلب سوختن ما می کرد / می آمد و از دور تماشا می کرد » او رفت و من هنوز جگرم می سوزد.
در جاده عشق که پر از گردنه های خطر است، ما دل خویش به دلدار سپرده بودیم. ای آشنا! اگر تو نبودی، اگر آن چشم هایت بر حرف هایم بغض نمی کرد، نمی دانستم که باید با این دل طوفان زده ام چه می کردم ... بغض هایت را نگه دار. دیروز به آنچه از دست می دادیم می گریستیم، امروز از آن چه به دست می آوریم، باید بگرییم.
دلم می خواهد فریاد بزنم بر این قوم و بگویم « ما به آن گردنه آسمان نرسیدیم، ای قوم! » ای آشنا! امشب که آمده ای تا بر بغض های فروخورده ام اشکی شوی و باز دل مرا آرام کنی، می خواهم شعری را که در لحظه رفتن خواندی برایت در لحظه دیدار بخوانم:

« عشق یعنی لحظه دیدار، رفتن / سر جدا، پیکر جدا در محفل دلدار رفتن »

لیست کل یادداشت های وبلاگ