من هیچ سرور بزرگی را ندیده ام که در برابر بنده ای فرومایه، به قدر تو صبور باشد.
تو ای پروردگار من، مرا فرا می خوانی و من از تو روی بر می تابم. تو با من مهربانی می کنی و من با تو دشمنی می ورزم. تو به من مهر می ورزی و من از تو نمی پذیرم، گویا منم که بر تو منتی بزرگ دارم. اما این همه مانع نگشته است که به من مهرورزی و نیکویی کنی و لطف وبخشش خویش را بر من فرو باری. پس اینک بر بنده نادان خود مهرورز و از نیکی افزون خویش به او ببخش. به راستی که تو بسی بخشنده و بزرگواری.

لیست کل یادداشت های وبلاگ