نامش م.ح.م.د، شهرتش مهدی، کنیه اش ابوالقاسم و ابا صالح، تنها گل عسگری و نرجس، زادگاهش سامرا و هنگامه ی طلوعش نیمه شعبان سال 255 هجری قمری.
قصه میلادش، چون ابراهیم و موسی و حکایت دشمنش همانند نمرود و فرعون. آری آفریدگار مهربان در آن عصر پر دهشت که چشم اهریمن در پرواز بود و دست نفاق در کاوش، بوستان عترت را با شکوفایی "موعود" پرطراوت تر نمود و "روح القدس" را به حفاظت آن یگانه هستی مفتخر ساخت.
هنوز پنج بهار نگذشته بود که کام پدر به زهر جفا آزرده شد و قلب پسر به خون نشست و چنین بود که کودک سامرا بر شهادت پدر گواه و شاهد شد. از یک سو رخت ماتم بر تن و مویه کنان در فراق پدر و از سوی دیگر سنت پایدار الهی بر این قرار گرفته که خلعت زیبای ولایتی بر قالب ملکوتی مهدی پوشانده شود.
و اینک آسمان نور باران است و طوبای عرش گل باران، فرشتگان را می توان به نظاره نشست، آمد و شد آنان به محضر امام زمان (ع) از برای شادباش است وبیعت.
در یک سو خلیفة الرحمان و در دیگرسو قدسیان و عرشیان، به راستی چه دلپذیر است این جشن و چه شادمانه است دیدار "جانان"! ای مصداق کامل امن یجیب، ای آخرین ذخیره و حجت حق، ای طبیب دردهای بی درمان، ای نوح دوران، ای بت شکن زمان، ای وارث پیامبران و امامان، ای سرچشمه خوبی ها ...

لیست کل یادداشت های وبلاگ