روزي معلمي از من پرسيد مي‏داني چه كساني بي غم اند

گفتم نمي‏دانم

گفت:كساني كه بي خبرند.

پس اگر من شاهد ظلمي باشم غم دارم و كسي كه غم دارد نمي‏تواند ارام بنشيند حداقل در دلش اينچنين استواگر نتوانم كاري كنم صبر مي‏كنم و صبر من به معني قبول كردن ظلم نيست بلكه به ممعني آن است كه من به فكر چاره‏ام

نظر تو چيست؟

خيلي متن جالبي بود مخوصا تكه ي آخرش دست اون كسي كه اين متن و به وبلاگ ارايه داد درد نكنه خيلي خوب و آموزنده بود.

سلام

ممنونم از اظهار لطف شما

لينك شما به لينكهاي لينكستان اضافه شد

و باز هم هفته اي را ورق زديم....

شنبه...يك......جمعه...

جمه

جمع....

باز هم جمعه اي امد و يار نيامد...

باز هم دل غريبم محكوم به تحمل درد غريبي ...

.........................

جالب بود...